Biografie

Het hele verhaal

​

​

​

Voor Nancy

​

Ze schildert, bricoleert, sprokkelt.

(‘Briejln’ is niet het goede woord. maar het schoot me te binnen, als associatie van het plaatselijk dialect.)

 Ze maakt collages en stillevens ,een rariteitenkabinet, als een basreliëf in een kadertje.

​

Sinds ze een fabriekshal van een leegstaande wolwasserij als atelier mag gebruiken, heeft ze een nieuwe dimensie ontdekt: “de ruimte.” Maar ook de extra dimensie van geuren, prints en texturen.

Ze zoekt & scharrelt in erfgoed, in verleden, in lege en verlaten huizen. Wat er toch ' zomaar staat te vergaan', wil ze wel een nieuwe bestemming geven. Zij dankt niet af. (Toen ze een keer betrapt werd, en uitlegde waarom ze deed wat ze deed, kon ze rekenen op begrip. (“Kom, rond het hier maar af”)

​

Het is niet zomaar op zoek gaan naar nostalgie of retro.

Ze zoekt antwoorden. Ze zoekt allereerst woorden, want “daar is ze slecht in”, zegt ze.

 Käthe Kollwitz deed 18 jaar  over haar 'treurende ouderpaar',  om de dood van  haar 18-jarige zoon Peter een plaats te geven.

Voor Nancy zijn Sofie, haar 14 jaren al bijna twee keer gepasseerd .Haar dochter Sofie, verloor , het leven in een tragisch verkeersongeval.

​

Nancy  naait en knoopt nu het één aan het ander, hangt aan het ene iets anders op,  posteert het ene puzzelstuk naast het andere.

 Thuis eerder experimenteerde ze al met stof en kleur tot ze elders op het fabrieksterrein grote balen ontdekte van matrasomhulsels, in alle kleuren en met verschillende prints. Verwondering.

​

 De eerste stoffen die ze ervan gebruikte, waste ze uit. Dat doet ze nu niet meer. De geuren van wat er op beleefd werd, ze mogen behouden blijven.  Het slapen en rusten, het verwekken en kussen, het baren en sterven. Het leven dat op die matrassen geleefd werd,  hoeft niet weggespoeld. De stoffen geven nu kleur aan haar positiviteit, maar verbergen de donkere gevoelens in haar ziel.

Ze drapeert ze over oude kasten, waarachter ze het hoofdkussen van haar emoties en gevoelens leegplukt.

​

Ze probeerde er zich een jas mee aan te meten en haar handen met zachtheid te omhullen.

Ze gaf vorm aan de rugzak die ze moet meedragen.

Op de kar die ze te trekken heeft, stapelt ze de kleuren. Op deze kar zus. Op gene kar zo.

En zo geeft ze -handgenaaid- haar verhaal vorm,  brengt ze structuur in haar archief.

Ze wil kunnen kijken achter haar wall of memories. 

​

Ze ziet het bedje weer staan van het geschonden leven, waarnaast ze maar enkele dagen de tijd kreeg om afscheid te nemen. Aan weerszijden een stoel, enkel een kille muur als ruggensteun. 

​

Vormeloze lichamen kronkelen zich over een ladder naar… de hemel ? De leegte ?... Naar het mysterie. Haar zoektocht gaat naar nog meer sensitiviteit. Het door een bos van kleuren moeten gaan en er net wel-net niet door aangeraakt worden.

In deze plek werkt ze naar een expositie toe, een open atelier.

Wat klaar is, heeft al zijn vaste plaats.

Er staan nog andere schatten klaar om een nieuwe context aan te geven.

​

 Heemkunde kan dan misschien de plek ontdoen van de vergetelheid, het stof wegdoen:

zij brengt haar trouvailles ter sprake via creativiteit.

Nu weet ik zeker  dat ze niet  ‘briejlt’. Ze sprokkelt. Ze bricoleert.

​

Voor Sofie

raf.lust@proximus.be

Olsene 27 januari 2022

​